Hoe werkt het? Klik hier
Begin pagina
loggy.nl Home
Weblog maken
RSS Feed

Abonneren!

My Life
Wie ben ik?
Hectisch leven..
Why does everybody lie?
Tegemoetkomende eenzaamheid
De goede kant op?
Melatonine...
She
Ik wil leven
It never ends

It never ends

It makes me feel sick that things are not what they used to be.

You can't understand what's going on with me.

The only thing that doesn't change is our love.

But is that all I need, is that enough?

I can see you're worried, I see it in your eyes.

I wonder if you can hear the fear behind my lies.

''I'm ok, I'm fine'' really means that I am broken.

The worst feelings hide in the words left unspoken.

I can see what it does to you, I can see you break.

I know it's a lot, that it's too much to take.

And as much as I love you I won't blame you if you leave.

You deserve to live, you deserve better than this grief.

You always say: ''we still have tomorrow''

But I know it's just another day filled with sorrow.

This misery never ends, it just goes on and on.

I'm going crazy, this has been going on for too long.

20:15:32 08 Mei 2012 Permanente link Reacties (0)

Ik wil leven

Zo, een tijdje niet meer geschreven. Maar ik heb ook een tijdje nergens meer zin in gehad.Ik ben gewoon moe, heb gewoon geen puf, of voel me te leeg om iets te ondernemen. Ik heb op de camping dan ook maar 2 dagen gewerkt en toen ging het niet meer, ik voelde me ziek maar ik betwijfel of ik dat wel echt was. Ik kon het mentaal niet aan en fysiek ging het denk ik ook nog niet goed genoeg. Zaterdag ben ik wel naar het bevrijdingsfestival in Wageningen geweest, dat was wel heel leuk. Gister lukte het me niet om naar school te gaan maar vandaag ben ik wel gegaan en dat ging wel oké. Afgelopen vrijdag heb ik nog gewinkeld, leuke kleren gekocht en mijn vriendje heeft een jurk voor me gekocht. Ook ben ik naar de kapper geweest. Verder heb ik niet echt wat te melden. Het leven gaat gewoon verder en ik sjok er door heen zonder iets te bereiken, zonder ergens te arriveren. En af en toe zie ik hoe het leven kan zijn, hoe ik kan zijn.. maar dan kan ik het niet bereiken omdat ik niet weet hoe. Ik kan me niet focussen op school al heb ik nog zo veel werk te doen. En ik wil het halen, heel graag, maar ik kan me er niet toe zetten hoe ik het ook probeer... Ik wou maar gewoon dat ik sterker was. En ook dat ik er beter uitzag. Want dat is gewoon belangrijk voor me om lekker in m'n vel te zitten. Ik weet wie ik wil zijn en dat dat eigenlijk is wie ik hoor te zijn, maar hoe word ik die persoon? Ik zou het niet weten...

Ik weet dat er mensen zijn die het zwaarder hebben, die erger doormaken. Dat ik eigenlijk niet zou moeten klagen, maar ik kan gewoon niet meer... Ik ben de weg kwijt, mezelf kwijt en ik weer niet hoe ik verder moet. Wat ik ook probeer, ik kom niet verder.. ik sta stil. En dat is frustrerend. Ik wil leven..

19:54:04 08 Mei 2012 Permanente link Reacties (0)

Iets beter

Gisteravond ben ik rond 10 uur weer bij school gearriveerd, terug uit het mooie en warme Sicillië. En vanmiddag om kwart over 1 was ik onderweg naar Callantsoog, een reis van ongeveer 3 uur. Ik ben hier op een camping aan het werk tot en met 6 mei. Dus het is een drukke periode maar wel op een leuke manier. Gelukkig kan ik al beter slapen door de melatonine. En ik heb een laptop waardoor ik gelukkig met mijn vriendje kan msnen. Door de dagen in Sicillië zit ik beter in mijn vel en heb ik het idee alsof ik een groot gedeelte van wie ik ben weer terug gevonden heb. Het landschap was prachtig en ook de tempels en kathedralen die we bzocht hebben zijn heel mooi. Ik zit vol met nieuwe energie en hoop dat ik dat vast kan houden. Gister had ik wel meteen weer een stress momentje en ook vandaag zag ik het even niet zitten maar toch is alles nu anders. Mijn lichaam doet nog wel zeer maar ik ben op een andere manier moe, het ziet er allemaal iets beter uit al weet ik van sommige dingen nog niet hoe het in hemelsnaam goed moet komen. Ik weet alleen dat het wel goed komt. Maar ik hou het even kort want ik ga zo slapen. Ik zal zodra ik kan meer schrijven over de buitenlandse reis en over de verrassing die mijn lieve vriendje voor me had toen ik thuis kwam. Over mijn kamergenoten in de hotels en andere bijzonderheden. Ook over de camping en mijn collega heb ik dan vast ook wat te vertellen. Dus tot gauw! Waarschijnlijk is dat morgenavond!

22:21:45 27 April 2012 Permanente link Reacties (0)

She

She always took care of somebody else,

and soon she had to take care of herself.

She never got the chance to just be young,

she had to grow up fast and always stay strong.

Now she's a young woman of just eighteen,

with a little money and a lot of dreams.

But she never get's a chance to be free

She's still got too much responsibillities

You see, she still has to take care of herself

and there's no one around that she can ask for help

She's all alone and everyday she's afraid

There are too many bills that have to be paid.

And everything just keeps going wrong,

she's losing her way, she can't stay strong.

She's getting weaker, how must she hold on?

All the strength she had is just gone..

19:50:08 18 April 2012 Permanente link Reacties (0)

Ik ben gewoon op

Gister stopte ik met schrijven omdat ik een baalmoment had. Dat baalmoment ging om de bijna 80 euro die ik moet betalen voor de 85 andere melatonine die ik nodig heb. Ik had de vader van mijn vriendje, en de vriendin van de vader gevraagd of ze wilden mee betalen. De vader van mijn vriendje had al 13 euro betaald voor de 15 pillen die ik nu heb, en dat was dus zijn argument. Een ander argument van hem was dat ik niet hoefde te betalen voor onderdak bij hem... En dat ik toch ging werken.. Ja maar ik moet ook sparen, want ik heb geen spaarrekening, en heb toch ook geld nodig voor later, want later kan dichterbij zijn dan het lijkt. En dat ik wel kleding kocht. Ja goh, heb toch wel kleren nodig voor in de zomer en zo. En toen had ik er helemaal niet bij stil gestaan dat melatonine niet gedekt wordt door de verzekering. Maar ja... Vannacht heb ik ook helemaal niet goed geslapen, was weer vaak wakker. En rond een uur of 4 kon ik niet meer in slaap komen, tot ongeveer half 8. Ik werd rond 11 uur weer wakker, en had dus nog gedeeltelijk naar school gekund, maar ik kon mezelf er niet toe zetten. Ik weet eigenlijk niet zo goed waarom, ik was niet veel te moe zoals gewoonlijk. Ik ben gewoon mijn hele school aan het vergooien. Ik heb maanden niks meer aan school gedaan, hoe moet ik het dan nog halen? Ik wil niks meer anders doen dan lezen, in ander mans problemen duiken en even niet aan mijn eigen ongeluk hoeven denken. Ik luisterde eerst dagelijks naar muziek, dat deed ik heel lang niet meer, de laatste tijd weer een beetje maar eigenlijk ook bijna nooit, en nu heb ik ook maar muziek opgezet. Ik heb gewoon bijna nergens plezier meer in. Zelfs niet in schrijven. Ik ben leeg, op, kapot...En volgens mij kan het behalve mijn vriendje niet zo veel mensen schelen. Ik weet ook niet wat ik nu moet schrijven.. of ja eigenlijk had ik van te voren een paar dingen bedacht om over te schrijven, maar nu heb ik er niet echt zin in, ik weet ook gewoon niet waar ik moet beginnen. Gister had ik een zwaar gesprek met mijn moeder aan de telefoon. Ze huilde, en dat heb ik haar lang niet horen of zien doen. Ook zei ze dat ze me mist, van me houdt en het goed wil maken. En dat heeft ze allemaal eerder gezegd. Niet huilend, maar ik weet niet of er nu ook echt iets gaat veranderen. Want er was een vrouw van de hulpverlening bij die zei wat ze moest zeggen. Ik weet het gewoon allemaal niet meer, hoe ik het aan moet pakken met geld, hoe ik het aan moet pakken met mijn moeder, wat ik moet doen met school. Ik weet het gewoon allemaal niet meer. Ik wil gewoon alleen maar lekker op bed liggen lezen. Ik kan gewoon niet meer.

19:30:48 16 April 2012 Permanente link Reacties (2)

Melatonine...

Zoals jullie zien heb ik een paar dagen niet geschreven. Ik was te down, of te moe, te verdrietig of te inspiratie loos, of gewoon bezig met andere dingen. Niet dat ik behalve gister echt iets interessants heb gedaan. Donderdag was ik ontzettend down en verdrietig en lag ik lang op bed. Vrijdag moest ik naar het ziekenhuis. Mijn vriendje maakte me wakker met een lekker ontbijt op bed, een tijdschrift en een prachtige bos met witte en rode rozen, wat ontzettend lief he? Daarna is heeft hij me naar het ziekenhuis gebracht, een half uurtje met mij achterop. Ik had een apparaatje om me arm wat bewegingen meet, zo dat ze weten hoe laat ik precies echt in slaap ben. De persoon die dat apparaatje uit moest lezen, was lunchen... We moesten om half 2 maar terug komen. Het was toen 10 over 12. Dus hij met mij achterop weer een half uurtje fietsen, even wat gedronken en dan maar met de bus naar het ziekenhuis. Hij ging met me mee, al hij het stuntfeest, georganiseerd door examenleerlingen. Hij vond het niet erg om daar later heen te gaan, zodat hij met me mee kon. De afspraak zelf in het ziekenhuis duurde niet zo lang. Hij vertelde me eigenlijk wat ik al wist, dat ik gemiddeld rond een uur of 4 pas in slaap viel. Normale mensen maken melatonine aan om 21:00, bij mij begint het aanmaken van melatonine pas om 01:30, en zo val ik altijd laat in slaap, of juist pas vroeg in de ochtend. Ik heb melatonine-pillen gekregen, wat een dure dingen. Ik heb er nu maar 15, want ik mocht niet meteen de 100 pillen die ik moest mee nemen, en dat koste al 13 euro. Ik moet dus nog 85 pilletjes halen... lekker dan. Het zijn pilletjes van 1 mg, die dus zorgen dat ik eerder en meer melatonine aanmaak. Eerst moet ik 1 week 1 mg proberen en als het niet goed genoeg helpt mag ik er steeds een pilletje bij nemen. Maar meer dan 5mg mat ik niet in nemen. Hopen dat het goed gaat. Vrijdag op zaterdag heb ik redelijk geslapen en werd wat opgewekter en meer uitgerust wakker. Vannacht, wat minder geslapen, ik werd vaak wakker en werd ook heel moe wakker. Gister had ik wel een leuke dag. Maar nu heb ik een baalmoment dus ik schrijf er straks wel over.

20:50:30 15 April 2012 Permanente link Reacties (0)

De goede kant op?

Wat ben ik blij als ik eindelijk weer normaal kan slapen.. Dan kan ik eindelijk weer wat meer mezelf zijn.En meer doen! Want er is zoveel wat ik wil doen maar dan heb ik er geen energie voor. Ook is het nodig om veel aan de slag te gaan voor school en ook daar heb ik nu geen kracht voor. Heel langzaam gaat het de goede kant op: ik kan me eindelijk weer wat meer kleden naar mijn eigen stijl. Eerst had ik daar geen geld voor. Nu heb ik een toegemoetkoming scholieren en zorgtoeslag voor de zorgverzekering. Ook ga ik dus beginnen met een supertof baantje. En al zal ik ook moeten sparen, ik kan ook wat meer uitgeven. Ik voel me gewoon wat minder mezelf als ik me niet helemaal kan kleden zoals ik wil. En als ik op school ben en de meisjes uit mijn klas zie dan voel ik me meteen heel lelijk. In ieder geval zullen dingen eindelijk weer de goede kant op gaan. Volgende week op buitenlandse reis naar Sicillië, 2 dagen daarna 10 dagen aan het werk op een leuke camping, het is vlakbij het strand, dus in de zomer zal ik vaak aan het strand zitten. En er komen nog veel meer leuke dingen aan, misschien optreden op een festival in mijn stad, in juni een concert van Slash, en Rise Against. Rise Against is niet helemaal mijn ding, maar we gaan met vrienden, het is een leuke ervaring en gaat ongetwijfeld erg gezellig worden,.Bovendien gingen ze ook allemaal mee naar een band die ik graag wilde zien in November. The Pretty Reckless, nog niet zo bekend, maar wel echt geweldig. Soms heb ik lekker zorgeloze dagen, zoals toen ik in Februari naar 3 doors down ging met mijn vriendje. Of afgelopen vrijdag toen ik ging winkelen. Een tijdje geleden zijn we naar de voorpremiere van The Hunger Games geweest en hebben we een grote poster gewonnen, van die dagen zijn geweldig. En de laatste tijd heb ik veel van die dagen gewild, en zin in gehad. Want ik voel vaak heel erg down en heel, heel erg verdrietig. Ik huil mezelf al een tijdje stilletjes in slaap. Vandaag ging het wel ok. Mijn vriendje en ik zijn vanavond bij zijn opa en oma geweest, en dat was wel gezellig. Ik heb echt heel erg veel zin om aan het werk te gaan! Hopelijk gaat het weer wel mee zitten.Vandaag hebben mijn vriend en ik 1 jaar en 7 maanden, maar we hebben er niks mee gedaan, dat komt met 2 jaar wel weer. Dus even op krachten komen, dan strijden voor school en dan strijden voor mezelf en dan komt het grootste gedeelte wel goed.

22:08:45 11 April 2012 Permanente link Reacties (0)

Tegemoetkomende eenzaamheid

Ik voel me de laatste tijd vaak ontzettend alleen. Ik heb een vriendin met wie ik goed kan praten en die vooral goed met mij kan praten. Maar ik heb een grens in hoeverre ik haar dingen vertel. We hadden vorig schooljaar ruzie omdat ze dacht dat ik alles over mijn thuissituatie gelogen had en omdat ze beweerde dat ik verliefd was op haar vriendje. Hij was mijn beste vriend, maar ook hij keerde zich tegen me. Terwijl hij beter had moeten weten, over beide dingen die zij beweerde. Ze hebben allebei een tweede kans gekregen. Alleen zij is nogal snel boos. Toen zij mij om advies vroeg over haar relatieproblemen, zij ik eerlijk dat ik er geen toekomst in zag, maar dat dat mijn mening was en dat ze moest doen wat haar het beste leek, maar dat het niet een gezonde relatie was omdat ze elkaar bleven kwetsen. Ze vroeg me om advies, en ik was eerlijk, maar zij werd boos. Die relatie liep binnen een week daarna stuk. Ik weet hoe ze in elkaar zitten en hoe ze met situaties omgaan, daarom gaf ik haar het advies niet door te gaan met de relatie. Ik vertrouw haar, maar er mist een bepaalde klik. Met mijn jongens-vrienden kan ik ook tot een bepaald gedeelte praten totdat ik me er ontzettend ongemakkelijk bij ga voelen. Behalve mijn vriendje, heb ik dus niemand om mee te praten. Ik ben geen meisjes-meisje, maar ook ik vind het leuk met een groep meisjes te shoppen, of gewoon gezellig thuis te zitten. Mijn vriendje vind het niet erg om met mij te winkelen en de jongens zijn ook geweldig gezelschap, ik mis het toch wel dat ik behalve dat meisje geen vriendinnen heb. Ik ben vanwege mijn slaapstoornissen weinig op school geweest en ben een vreemdeling voor mijn klasgenoten en zij voor mij. Ze vormen allemaal al groepjes, ik begin wel eens een praatje maar dat valt snel stil en dan keren ze terug naar hun kliekjes. In de pauzes zit ik altijd bij mijn vriendje en onze vrienden, ze zitten allemaal een klas hoger. Hun jaar is zo goed als afgerond, ze hoeven weinig en binnenkort niet meer op school te zijn. Dus zal ik nog eenzamer worden. Ik voel me ontzettend alleen, laat staan als al mijn vrienden van school zijn. Ook ben ik bang dat het contact dan verwaterd zoals met alle vrienden en vriendinnen die ik had. Ik heb geen familie, bijna geen vrienden, alleen mijn vriendje.. ik wil niet compleet afhankelijk van hem worden. Niet mijn hele leven moet om hem gaan draaien. Wat is er toch mis met me? Waarom verlaat iedereen me? Nu kan ik eindelijk mezelf zijn, maar weet ik niet hoe dat is, wie dat is... hoe ik dat kan vinden. Elke dag is er alleen maar extreme moeheid, pijn, leegte en eenzaamheid. Gelukkig is er altijd liefde, en altijd de armen van mijn vriendje.

23:10:27 10 April 2012 Permanente link Reacties (2)

Why does everybody lie?

'' It will be allright, you'll be just fine '' I said.

'' You're lying '', she said.

'' No, I'm telling you the truth.''

'' Tell me a lie then '', she whispered.

'' I would never lie to you. I can't lie to you.''

'' That right there is a lie ''

I didn't know how to answer that, she was right.

'' Everybody lies, why does everybody lie? '' She asked.

The only answer I could give her was: '' I don't know.''

'' Well I know,'' she replied. ''We lie because we're insecure. Because we've got something to hide. Because we want to impress. We lie to get what we want. We lie to make someone feel better. We lie to get away with what we've done. Everybody is a rotten liar.''

'' No, you shouldn't think like that. There are people you can trust.''

'' I don't trust you. You don't deserve it '', she whispered.

Then she closed her eyes. Silence and emptiness followed.

That was our goodbye, it shouldn't have been like that.

18:25:39 10 April 2012 Permanente link Reacties (0)

Hectisch leven..

Ik heb altijd een hekel aan leugens gehad. Vooral omdat mijn moeder altijd dacht dat ik loog, terwijl zij vaak ook loog. En ook omdat ik zag wat leugens aan kunnen richten. Toch vertelde ik al meer dan een jaar geleden de grootste leugen van mijn leven, tegen de persoon die het grootste deel is van mijn leven. Tegen de persoon van wie ik zielsveel houd en die de laatste is die het verdient. Ik loog om te testen hoeveel hij van mij hield, of het echt was. Ik had alles opgegeven. Ik was mijn hele leven kwijt en moest opnieuw een leven inrichten. Ik moest gewoon zeker weten of het het waard was. Maar de leugen liep uit de hand. En ik heb het hem nooit durven vertellen. Gister heb ik het dan eindelijk opgebiecht. Daarom heb ik gister niet geschreven want het werd een hectische dag. Hij had het er niet zo moeilijk mee en was begripvol. Ik heb bijna de hele dag gehuild, omdat hij het gewoon niet verdiende. Omdat ik hem had teleurgesteld en mezelf. En omdat ik precies was geworden wat mijn moeder altijd al zei dat ik was: een leugenaar. Hij zei dat hij het me wel kon vergeven. Dat het een tijd was dat ik zekerheid zocht maar ook aandacht. En dat is ook zo. Natuurlijk maakt dat het niet goed, maar wel iets logischer. Ik voelde me thuis altijd achtergesteld, ver achter mijn oudste broer die alles goed deed en al veel had bereikt. Ik had geen contact meer met de vriendinnen die ik had, en met de vriendinnen die ik op school had kreeg ik regelmatig ruzie door de situatie die ik thuis had. Ik ontmoette mijn vriendje in augustus, 2010. T klikte meteen en op t introductiekamp leerde we elkaar goed kennen en was de liefde sterkt te voelen. We kregen een serieuze relatie, mijn moeder kwam daar achter en dwong me er een punt achter te zetten. Ik zei dat ik dat niet zou doen. En een stiekeme relatie wilde ik niet, want ik wilde niet liegen. Maar ik wilde ook niet dat ze er via een ander achter zou komen. Ze dwong me te kiezen tussen hem en mijn familie. Thuis werd niet meer uit te houden. Elke dag geschreeuw, bijna elke nacht kwam mijn moeder me ondervragen. Dan maakte ze me wakker, ging ze bij mijn bed zitten en verweet ze me van alles en nog wat. Soms tufte ze in mijn gezicht. Daarom liep ik weer weg. Een vriendin van mijn moeder had jeugdzorg gebeld. Die zeiden dat het verstandig was als ik een tijdje ergens anders zou verblijven, dus ik ging naar een vriendin. Daar bleef ik iets minder dan een week, ik wilde graag weer naar huis, dat was aan het begin van de kerstvakantie.Dat ging ontzettend slecht, met uitzondering van 1 of 2 dagen. In februari werd ik in een leefgroep geplaatst. Mijn ambulante werker vond dat ik er niet thuis hoorde, omdat daar jongeren zaten die zelf problemen veroorzaakten en hij wilde niet dat ik beïnvloed werd, ik zat er nog maar 9 dagen toen hij me vroeg het nog eens thuis te proberen. En dat deed ik. Hij praatte met mijn moeder en probeerde haar mij te laten begrijpen. Voordat hij kwam, waren er 2 anderen geweest, 2 vrouwen die volledig partij kozen voor mijn moeder en vonden dat ik fout zat. Die meneer was neutraal, en begreep beide kanten heel goed. Het ging heel even iets beter, maar al snel ging het weer fout. Ik werd weer uit huis geplaatst, deze keer naar een leefgezin, wat eigenlijk voor kinderen tot 15 jaar was, maar hij wilde niet dat ik weer naar een leefgroep moest. We dachten dat het tijdelijk zou zijn, de meeste kinderen blijven daar maar 2-3 weken. Ik zat er 4 maanden. Eerst was er geen contact met mijn moeder, daarna alleen telefonisch en dat was dramatisch. Ze miste me wel en had en heeft nog altijd heel veel pijn. Ze is anders opgevoed, ik begrijp heel goed dat het heel moeilijk voor haar moet zijn. Maar ik ben haar dochter, ze stoot mij af. Ze denkt dat doordat ik er mee in stemde met de hulpverlening om uit huis te gaan dat ik daarmee koos voor mijn vriendje. Maar ik wilde echt niet kiezen. Ik kon gewoon ook niet thuis blijven... Na dat leefgezin ging ik naar het fasehuis. Daar leer je zelfstandig worden. In fase 1 heb je bijna geen vrijheid en leer je wassen en koken en schoonmaken... Dingen die ik al kon toen ik 11 was. Dus ik vond het er meteen al niks. Eerst mocht ik nog naar mijn vriendje en mocht hij bij mij komen. In het leefgezin mocht ik elk weekend bij mijn zus logeren. In fase 1 mocht je 1x per maand bij iemand uit je sociale kringen logeren. Bij mij was dat geen familie omdat dat niet kon. Wel had ik mijn zus die ook op jonge leeftijd uit huis was. Bij haar mocht ik niet omdat mijn moeder dat ook niet goed zou keuren en de mensen van het fasehuis wilden niks doen wat mijn moeder ook niet zou willen. Verder had ik mijn vriendje en jongensvrienden in de sociale kring. Dus dat mocht niet. Mijn vriendje mocht ook niet bij mij komen. En ik wel naar hem, maar elke keer kreeg ik een preek. Er werd een rapport opgesteld waarvan ik mocht kiezen of mijn moeder het ook mocht lezen. Ik koos van niet, zij zeiden dat het beter was. En ik bleef zeggen dat ik het echt niet wilde. Zij deden het wel. Daar werd ik heel boos om. Ik werd gewoon anders behandelt dan alle andere daar. Ik kon alsnog bijna nergens heen. Ik raakte mezelf daar compleet kwijt. Na 2 maanden hield ik het echt niet meer uit, 5 dagen voor mijn 18e verjaardag ging ik naar mijn vriendje. Het was de bedoeling pas bij hem te wonen als ik 18 was en als het echt niet anders was. Maar ik hield het niet meer uit en mocht van zijn moeder toen al blijven. De mensen van het fasehuis vonden het dom, maar ik wist dat ze toch niks konden doen. Nee, het was niet de beste manier, maar zij hebben mij verraden, zelfs tegen de regels. Dus ik had ook geen zin om rekening met hun te houden Ik wist heel goed dat het de relatie met mijn moeder alleen nog maar zou belemmeren, we waren begin september een dagje winkelen in utrecht, dat ging niet geweldig. Maar ze deed wat meer haar best. Ik zei in eerste instantie dan ook dat ik bij een vriend woonde, niet bij mijn vriendje. Mijn moeder probeerde me over te halen naar huis te komen, ik ben twee keer op bezoek gegaan wat ook niet helemaal lekker verliep. Ik zei dat ik naar huis wilde, maar het op wilde bouwen, niet een keer al. Dat ik eerst een nachtje zou proberen, dan een weekendje, en zo weer verder. Dat wilde ze niet, het moest in 1 keer. Ik vroeg hoe het dan zat met mijn vriendje. Ze zei dat we daar afspraken over konden maken. Ik wist dat dat niet waar was maar zei toch dat ik er over na zou denken. Op een dag stond mijn moeder ineens voor de deur met een vrouw van de hulpverlening. Zo maar achter me rug om had die vrouw daar mee ingestemd, dat had ze moeten overleggen met mij. Dus ze kwam er achter dat ik daar woonde en alles ging weer kapot. De laatste tijd ben ik dan ook diep ongelukkig, ik heb zorgen over de toekomst met mijn familie. En over geld, want de spaarrekening die ik had, heeft mijn moeder een paar dagen voor mijn 18e verjaardag teruggenomen. Ik koos voor mezelf, omdat ik anders alsnog kapot zou gaan. Ik weet dat het snel weer beter zal gaan, als ik weer beter kan slapen zal dat al heel wat helpen. En in de meivakantie, het pinksterweekend, het hemelvaart weekend en 4 weken in de zomervakantie ga ik werken op een camping vlakbij het strand. We gaan kinderactiviteiten en theater verzorgen, en ook met tieners werken. We zullen ook strandactiviteiten gaan doen, ik heb er heel erg veel zin in! Ik wil zo graag met kinderen werken, en ook even lekker weg zijn van alles. Volgende week zaterdag ga ik op buitenlandse reis met de havo 4 klassen. Naar Sicilië! Vorig jaar ben ik naar Napels geweest, dat was ook super! Er komen nog een hele hoop leuke dingen aan. Nog even doorzetten. Ik voel me rot tegenover mijn zusje en mijn moeder. Maar ik kan geen leugen leven. Ik deed dat tegenover mijn vriendje en nu loop ik met een groot schuldgevoel. Ik heb geluk met hem, hij is te goed voor me. Ik schaam me diep voor mezelf en ben ontevreden over mezelf. Maar daar kom ik ook wel overheen.Ik moest havo 4 door alle problemen opnieuw doen, dat was een uitzondering, ik kwam van de mavo dus dan mag je eigenlijk niet blijven zitten in havo 4. Ik wilde havo graag afmaken. Maar ik ben veel afwezig geweest omdat ik een inslaap en doorslaap stoornis heb. Vrijdag krijg ik medicijnen en hoop ik dat ik alles kan inhalen. Ik wil hierna graag iets met sociale studies doen. Ik probeer positief te blijven al heb ik vaak het idee dat ik verdrink in alle pijn en in de leegte. Wat me boven water houdt is liefde. Het is onvoorwaardelijk, we hebben allebei veel meegemaakt maar we blijven elkaar steunen. Het voelt als ware liefde, hoe naïef dat ook mag klinken. Ik zie een toekomst met hem. Mijn familie heeft er voor gekozen dat niet te accepteren. Wat moet ik dan doen? Het leven leiden wat zij willen? Of mezelf zijn en dan wat ongelukkiger zijn? Ik ben mezelf helemaal kwijt geraakt omdat ik tussen twee dingen inzit waar ik ontzettend van hou: mijn vriendje en mijn familie. Met mijn vriendje heb ik ook meer vrijheid, kan ik mezelf weer zijn. Bij mijn familie niet. Ik heb het idee dat ik mezelf probeer te zijn maar een beetje vast zit in wat mijn familie van me verwacht, omdat het er zo ingestampt zit. Maar ik ga mezelf wel weer vinden. Ik denk dat veel mensen zullen zeggen dat ik de verkeerde keuze heb gemaakt. Ik denk dat kiezen voor je eigen leven, eigen mening en eigen manier van geloven niet verkeerd kan zijn. Ja, wel als je anderen ermee pijn doet. Maar die bedoeling had en heb ik niet. Zij kiezen ervoor mij niet te accepteren, ik accepteerde hen wel. Al snap ik waarom ze er moeite mee hebben. En mij doet het ook pijn. Mijn tijd komt nog wel, eerst alles op een rijtje krijgen en dat heeft nou eenmaal wat tijd nodig. Wat ben ik blij dat ik een lief, zorgzaam, begripvol en geduldig vriendje heb. Ik ben dankbaar voor hem en voor zijn liefde, hij doet veel voor me. En ik heb veel voor hem opgegeven, hij zou hetzelfde doen.We zouden elkaar alleen nooit laten kiezen. Zo'n onvoorwaardelijke, sterke en unieke liefde kan niet fout zijn. Tussen wat voor personen het ook is. Ik vind het waard om voor liefde te vechten als de ander dat ook voor jou zou doen. Kies voor jou leven, kies voor de juiste liefde. Blijf vechten voor je familie. Dat het moeilijk word betekent niet dat je niet door moet gaan. Het wordt wel beter, als je het er echt voor over hebt en door blijft gaan. Als ik het er niet voor over zou hebben zou ik niet zo ver zijn gekomen met mijn lieve vriendje. Ik probeer vol te houden, en kracht te halen uit onze liefde. Nee, het is niet altijd makkelijk, maar het is de weg naar de toekomst die ik wil. En ik hoop dat mijn familie daar ook deel van uit gaat maken.

15:58:35 10 April 2012 Permanente link Reacties (0)

Weblog